Ron Beunk (38) werkt als accountmanager bij Bovemij
“Als klein jongetje wist ik al: later ga ik naar de autoschool. Ik was gefascineerd door auto’s en alles eromheen – ik had speelgoed, posters, noem het maar op. Het was ook lekker overzichtelijk op de middelbare school. Waar medescholieren meerdere gesprekken met de decaan voerden, wist ik al wat ik wilde worden. Of ik het zeker wist, vroeg de decaan me nog, maar er was geen twijfel over mogelijk. Dus toog ik als zeventienjarige puber naar de IVA en had ik daarnaast al snel een bijbaan bij een autobedrijf. Toen ik klaar was met mijn studie, ging ik er in vaste dienst. Uiteindelijk schopte ik het tot bedrijfsleider, wat ik twaalf jaar heb gedaan.
Maar het kriebelde, ik had behoefte aan een nieuwe uitdaging. Die vond ik in mijn huidige rol bij Bovemij. Het lijkt een hele andere tak van sport, maar het portfolio van Bovemij bevat allerlei producten waarmee ik veel ervaring heb. Autoverzekeringen? Die boden we ook aan in onze showroom. Financieringen? Idem dito. Net als RDC-diensten en garagepolissen. Al die kennis neem ik mee als accountmanager, waarbij ik autobedrijven ondersteun om meer business te genereren, bijvoorbeeld op het gebied van verzekeringen. Waar ik kortom eerst mijn team enthousiasmeerde en begeleidde, help ik nu de dealers. De essentie is hetzelfde – al is de stap van een middelgrote dealer naar een bedrijf met achthonderd man wel een grote, haha. Maar ook héél erg tof.
Nog steeds ben ik een liefhebber van auto’s, al is het minder aanwezig dan vroeger – toen lag ik op de eerste dag van de AutoRAI voor de deur en wist ik precies welke modellen er nieuw waren, nu hou ik het niet meer precies bij. Al kan ik nog steeds genieten van mooie auto’s. Zelf rij ik een Peugeot 5008. Prima wagen, maar wel iets anders dan een ‘snelle’ auto. Dat krijg je als je een gezin hebt, haha. Wat ik tegenwoordig óók heb, is een bakfiets. Vooral uit praktisch oogpunt, aangezien drie kinderen niet op een gewone fiets passen. Bovendien wonen we middenin het centrum van Doetinchem en fietsen we zó naar school, familie en vrienden.
Ik denk trouwens dat we daarin wel een uitzondering zijn in deze regio. Waar het voor ons makkelijk is om te fietsen, zijn er genoeg gemeenten in het oosten die moeilijker bereikbaar zijn. Een voorbeeld: mijn vrouw werkt in Almelo en het kost haar twee uur om daar met de bus en trein te komen. Met de auto is ze een uurtje kwijt – dan is de keuze snel gemaakt. In de randstad is het mobiliteitsaanbod veel groter, is autorijden soms zelfs een last omdat je nergens kunt parkeren, terwijl het hier een must is.
In twintig jaar tijd is er een hoop veranderd in de autobranche. Allereerst de klant zelf: waar men vroeger nog trouw was aan een garage of automerk, is er nu veel meer ratio. Het maakt niet meer uit welk automerk je rijdt, of het nou een Renault of een Volkswagen is. Of neem rijlessen: voorheen begonnen mensen meteen op hun achttiende, nu is een paar jaar later ook prima – ze studeren toch nog. Ik denk dat die ontwikkeling zich nog verder zal doorzetten. Vroeger kreeg ik geregeld jonge kinderen in mijn showroom omdat ze met hun vader autofolders kwamen halen. Dat is écht uitgestorven. De branche is minder ‘sexy’ geworden, heb ik het idee.
Nog zo’n ontwikkeling: de hele consolidatieslag in dealerland, waarbij de kleinere bedrijven worden overgenomen door de grote. Een niet te vermijden efficiencyslag die gemaakt dient te worden en die ook weer veel mogelijkheden met zich meebrengt voor veel groepen – denk aan doorgroeimogelijkheden voor personeel, opleidingen en HR. Ergens is de rationalisering jammer, maar biedt het ook wel veel nieuwe kansen in de branche.”
Bekijk hier de volledige portrettenreeksZie ook
