Annemieke Mink (58) is wijkverpleegkundige bij Buurtzorg Nederland
“Zo’n vijftig kilometer per week leg ik af op mijn fiets. Ik woon en werk in hetzelfde dorp, dus ik kan vanuit huis makkelijk naar mijn cliënten fietsen. De auto is natuurlijk ook een optie, maar fietsen is véél efficiënter – al is het maar omdat ik de nodige kruipdoor-sluipdoor routes ken, haha. Daarbij: ik vind het heerlijk om te fietsen, kan dan mijn gedachten even opzij zetten.
Dat laatste is prettig, zeker omdat ik veel cliënten zie die in een hele andere situatie zitten. Omdat ze aan bed zijn gebonden bijvoorbeeld, of moeilijk ter been zijn. Als wijkverpleegkundige geef ik ze de juiste zorg door ze te wassen en te kleden, ze te helpen bij het aandoen van hun steunkousen of door wonden te verzorgen. Mijn doel is om cliënten zo zelfredzaam mogelijk te maken. Uit bed of een stoel komen? Probeer het eerst zelf maar. Zoveel mogelijk bewegen is belangrijk, want hoe passiever je wordt, hoe minder je kunt.
Daar denk ik dan ook het eerste aan bij mobiliteit: bewegen. Lopen, wandelen, fietsen. Al zijn er dus ook mensen die dat door omstandigheden niet meer kunnen. En ja, dan wordt je wereld wel heel klein. Toch probeer ik ook díe cliënten te stimuleren om te bewegen. Door met hun armen te zwaaien bijvoorbeeld als ze in hun stoel zitten, of door een minifiets bij hun voeten te zetten, zodat ze wel kunnen trappen. Voor je gestel is mobiel zijn belangrijk, al is het maar een paar minuten per dag.
Gelukkig kunnen sommige cliënten alsnog goed uit de voeten met bepaalde hulpmiddelen, zoals een rollator of een loopstok. Als ze dan weer een paar stappen zetten, strálen ze van trots. Voor hen is die zelfstandigheid ook fijn – het is niet per se leuk om dagelijks op een wijkverpleegkundige te wachten waar ze afhankelijk van zijn. Mobiliteit geeft hen een paar vrijheden terug.
Nu ik zelf ouder word, merk ik dat bewegen soms ook wat moeilijker gaat. Als ik ’s ochtends opsta bijvoorbeeld, dan voelt mijn lijf wat stram en moet ik de boel even goed rekken. Best confronterend merk ik, dus voor mij is het een motivatie om te blijven bewegen en mobiel te zijn. Al vraag ik me wel af hoe onze maatschappij er de komende jaren gaat uitzien op het gebied van mobiliteit. Eerlijk gezegd denk ik dat we steeds minder gaan bewegen. Voorheen ging je voor een boodschap naar de stad, nu bestellen we alles online – dat helpt ook niet.
Bovendien zijn er steeds meer hulpmiddelen die je helpen bewegen. Denk bijvoorbeeld aan een elektrische fiets. Erg handig, maar je hoeft veel minder kracht te zetten bij het trappen. Eerlijk is eerlijk, ik heb zelf óók even aan een elektrische fiets gedacht, maar die dingen gaan dus best hard en een ongeluk zit in een klein hoekje – ik ken iemand die door een manoeuvre viel en haar pols brak. Nou, dan hou ik het liever bij mijn tochtjes op mijn oude fiets, dan maar wat langzamer. Wat dat betreft ben ik van de oude stempel, haha.”
Bekijk hier de volledige portrettenreeksZie ook
