Renger Kremer is 39 jaar en werkt als zelfstandig elektricien
“Vier jaar geleden stopte ik met mijn baan als vertegenwoordiger bij een elektrotechnische groothandel. Dat betekende ook dat ik mijn auto moest inleveren. In gedachten slingerde ik de wens voor een nieuwe auto het universum in, en warempel: ik werd op mijn wenken bediend. Een vriendin van mijn moeder deed haar auto namelijk weg, ik mocht ’m zo hebben. Komt omdat het een Schotse auto was, die ze jaren ervoor in Schotland kocht, waar ze toen woonde. Toen ze weer naar Nederland verhuisde, reed ze er ook nog een tijdje in. Maar toen was-ie op en wilde ze hem inruilen bij een dealer. Die wilde geen Schotse auto, hij kon er niks mee. Dan maar iemand anders er blij mee maken, dacht ze. Dat ik zomaar een auto heb gemanifesteerd, ik kan er nog steeds om grinniken.
Al was het in het begin wel even wennen, zo’n stuur aan de rechterkant. Anderzijds had ik ook al eens in Australië en Zuid-Afrika met het stuur rechts gereden. Daarbij is de verdere bediening gewoon hetzelfde – kwestie van een paar keer doen en je weet niet beter. Ook ben ik in veel dingen net een tikkie anders dan anderen, dus deze auto past wel bij mijn karakter. Bovendien kan ik ’m zakelijk supergoedkoop rijden, omdat de bijtelling over de dagwaarde gaat – en die is maar 175 euro. Een mooi bijkomend voordeel, dus.
Sta ik voor een stoplicht, dan kijken mensen vaak wel even opzij. Je ziet ze denken: zit er nou niemand achter het stuur? En rijdt er iemand met me mee die mijn auto niet kent, dan zeg ik in eerste instantie niks. Als ze vervolgens naar de bestuurderskant lopen, vraag ik altijd of zíj soms willen rijden – pas dan zien ze het stuur zitten. Blijft een leuke grap, haha.
Onhandig is het soms wel hoor, zo’n Schotse auto. Sta ik bij een slagboom, moet ik me helemaal over de bijrijderskant buigen om een kaartje uit het raam te grijpen. Vaker nog stap ik maar gewoon uit en loop ik om de auto heen – met wederom alle ogen op me gericht, haha. Ook inhalen op een provinciale weg is niet zo praktisch. Normaal kun je wel een beetje naar links kijken of een beetje afbuigen als je een vrachtwagen wil inhalen en de weg wil checken op tegenliggers, maar ik zit dan al op de andere helft. Niet veilig, dus blijf ik er maar gewoon achteraan tuffen.
Of ik erover denk mijn auto weg te doen? Zeker niet! Het is gewoon een fijne wagen. Bovendien is-ie voor een Golf 4 lekker snel, dankzij de V5 motor die erin ligt. Daardoor kon ik laatst zelfs meedoen met een speciale autotour. Ik heb twee zoons die allebei gek zijn op auto’s – mijn oudste van twaalf gaat er geregeld op uit om auto’s te spotten. Mijn zoons mochten ook mee naar die tour. Stonden we daar tussen de stoere auto’s met veel PK, herrie en allerlei bekende YouTubers – voor drie autofanaten was het een ultieme dag.
Maar goed, voorlopig geen andere auto dus. Hij rijdt als een zonnetje en het is voordelig, dus waarom zou ik? Daarbij is er ook een emotioneel aspect. Deze Golf brengt me al vier jaar van A naar B, dus daar ben ik dankbaar voor. Hiervoor reed ik jarenlang een Fiat Multipla. Voor veel mensen de lelijkste auto op aarde, maar ik was er dolblij mee, het was een heerlijke gezinsauto. Ook toen moest ik even slikken dat hij stuk was. Dat zal ik bij deze auto ook zéker hebben. Ik blijf er dus stug in doorrijden, tot de allerlaatste snik.”
Bekijk hier de volledige portrettenreeksZie ook
