Oscar (4) is de zoon van Annemiek van den Eertwegh, zij is eventmarketeer bij Bovemij
“Als moeder van twee zonen wist ik al snel dat er qua speelgoed geen stijlvolle, schattige accessoires in huis zouden komen – het moest vooral tegen een stootje kunnen. ‘Maar dan wel mooie loopwagens en fietsjes’, zei ik tegen mijn man. Zelf ben ik vrij wars van hysterische kleuren en aangezien die dingen in onze woonkamer kwamen te staan, wilde het oog – mijn oog – ook wat. Dus kwam er zo’n tof, retro loopautootje in huis. En wilde ik per se een loopfietsje van het merk Veloretti. Zachte kleuren, een hippe uitstraling, ik werd er helemaal blij van.
De eerste paar jaar was het Veloretti fietsje voor mijn oudste zoon Lukas, vorig jaar was Oscar aan de beurt. We hadden het fietsje voor zijn derde verjaardag weer helemaal opgepoetst, het zadel versteld en mooi ingepakt. Toch had hij er niet direct belangstelling voor. Komt denk ik ook omdat hij opgroeide in coronatijd. Waar je normaal gesproken veel de hort op gaat met je dreumes, zeker als hij of zij kan lopen, zaten we in lockdowns die we voornamelijk in en rondom huis doorbrachten. Oscar was dus niet per se later in zijn ontwikkeling, we boden het alleen minder aan. Dat ging ook niet anders.
Oscar vond zijn fiets weliswaar prachtig, maar wist eigenlijk niet zo goed wat hij ermee moest. Dat bleek ook wel toen hij er voor het eerst mee naar buiten ging, want hij liep ermee aan de hand. ‘Hij neemt het fenomeen loopfiets vrij letterlijk’, appte ik grappend naar mijn man. Oscar weigerde om erop te zitten, vond het veel te spannend. Die fase heeft best even geduurd. Maar ineens viel het kwartje en zat hij eindelijk op zijn zadel. Hij was toen ook meteen om. Wat heet: inmiddels sjeest hij van heuveltjes en roept dan heel hard ‘wieeeee’. Ja, en ik hou dan mijn hart vast. Gelukkig draagt hij wel een helm – iets wat ik een paar jaar geleden belachelijk had gevonden, maar het voelt anders als het om je eigen kind gaat. De helm? Die is natuurlijk ook van Veloretti, haha.
Waar Oscar dus eerst niet vooraan stond als het om ontdekken ging – liever klooide hij thuis een beetje aan met zijn autootjes – begint hij steeds meer uit zijn schulp te kruipen. Als moeder is dat prachtig om te zien. Laatst nog, toen we voor de tweede keer met de bus gingen. De eerste keer vond hij het superspannend, nu kletste hij volop en wees hij alles aan wat hij zag. Ik merk echt dat zijn wereld groter wordt. Zo wil hij nu per se zelf naar zijn buurjongetje, twee deuren verderop. Daar hoort ook bij dat hij zelf zijn jas aandoet, de sleutels pakt en zijn fiets uit de tuin haalt. Mobiliteit geeft Oscar dus ook een gevoel van zelfstandigheid. Als moeder vind ik het natuurlijk reuzespannend dat hij alleen de hort opgaat, al is het maar twee deuren verder. Voor mij betekent mobiliteit dus vooral loslaten. Anderzijds: als ik dan zijn blije koppie zie, ben ik apetrots.
Velen denken bij mobiliteit aan auto’s of andere voertuigen, maar mobiliteit gaat nóg meer over mensen. Voertuigen zijn immers een middel om mensen met elkaar in verbinding te brengen. Maar wat zijn de verhalen die daarbij horen? Wat betekent mobiliteit op elke leeftijd? Hoe verandert de wereld naarmate je ouder wordt, en welke rol speelt mobiliteit daarin? Nu Bovemij zestig jaar bestaat, is dat een uitgelezen moment om terug te blikken naar waar we vandaan komen. Met de oudere generatie bespreken we de ontwikkelingen die mobiliteit heeft doorgemaakt, met de jongeren kijken we vooruit, naar de toekomst. Het zijn vraagstukken die ook bij Bovemij spelen, en deze portrettenreeks is daar een mooie belichaming van. Als lid van het jubileumteam en mede-grondlegger van deze serie ben ik dan ook trots dat we het jubileum onder meer op deze manier kunnen vieren.”
Bekijk hier de volledige portrettenreeksZie ook
