Linn Musters (40) is directeur Verzekeringen bij Bovemij
“Het leuke aan een nieuwe baan: je kunt iets nieuws meebrengen, je eigen kennis en ervaring delen, maar dan in een andere organisatie. Met die insteek begon ik in februari bij Bovemij. In mijn geval neem ik veel kennis mee op het gebied van operations en digitalisering, want hiervoor werkte ik bij ANWB Verzekeringen als operationeel directeur. Oók al een mobiliteitsbedrijf – ik lijk wel een mobiliteitsmens, haha.
Ik denk dat Bovemij die digitalisering goed kan gebruiken. Daarmee kunnen we onze eigen processen optimaliseren, zodat we efficiënter kunnen werken. Zo doen onze medewerkers nu soms nog dingen waar ze veel te slim voor zijn. Gegevens die van het ene naar het andere systeem overgetikt moeten worden. Hoezo, denk ik dan, dat moet een automatische tool toch ook kunnen? Digitalisering is daarnaast ook van belang voor onze klanten, zodat zij zelf zaken makkelijk met ons kunnen regelen, hun polissen kunnen inzien of wijzigingen kunnen doorgeven.
Zulke processen gaan niet van de ene op de andere dag. De afgelopen maanden zijn we vooral op organisatieniveau bezig geweest, met het samenstellen van een team dat de digitalisering moet gaan waarmaken – van procesmanagers tot aan product owners. We zijn volop bezig met het vervangen van onze backoffice systemen en kijken naar nieuwe tools. Denk aan het gebruik van WhatsApp communicatietools, of spraakrobots, waar ik zeer positieve ervaringen mee heb vanuit mijn vorige baan. Mijn doel is dat we servicegerichter worden naar onze klanten én het nog leuker en lekkerder werken wordt voor mijn collega’s.
Hoewel ik me middenin de autobranche bevind, ben ik grappig genoeg – in tegenstelling tot veel collega’s – helemaal niet zo’n autofanaat. Liever reis ik met de trein, dus ook naar Bovemij in Nijmegen. Best een stuk: ik woon in Amsterdam en een enkele reis duurt gemiddeld twee uur. Héérlijk vind ik dat, want het geeft namelijk vier uur per dag de mogelijkheid om alvast wat werk te verzetten. Op kantoor heb ik vaak de hele dag vergaderingen, in de trein kan ik stukken lezen en e-mails doen – laptop aan, kopje thee erbij en je hoort me niet meer.
Autorijden doe ik ook heus wel hoor, maar alleen als het moet. Eigenlijk heb maar één eis als het om een auto gaat, en dat is dat hij veilig moet zijn. Ik heb twee jaar in Zuid-Afrika gewoond en zo’n beetje iedereen rijdt daar in een Land Rover. Dat moet ook wel, want je komt bijna dagelijks in penibele situaties terecht: onverharde wegen, verkoopkramen die half op de weg staan of een schaap dat de weg blokkeert. Levensgevaarlijk, al word je er wel een betere rijder van. Maar goed, die Land Rover was een topwagen, heel erg steady ook. Toen ik weer in Nederland kwam en een auto uitzocht, viel het aanbod me tegen – ik kwam gevoelsmatig bijna niet vooruit. Uiteindelijk kwam een Mercedes het dichtst in de buurt van die Land Rover, want in onze Mercedes zit een hele zware motor, dus veel power om snel te kunnen anticiperen – en daarmee veilig te rijden.
De toekomst van mobiliteit? Dat vind ik echt koffiedik kijken, er gebeurt ontzettend veel. Wel zijn er zóveel gave ideeën gaande – nieuwe transportmogelijkheden, autoluwe steden, veranderingen qua woon-werkverkeer... En wat te denken van de opkomst van e-bikes? Vroeger zag je zestienjarigen op een scooter, tegenwoordig hebben ze een elektrische fiets. Prachtig toch? Anderzijds zorgt dat ook wel weer voor problemen, want fietspaden zijn veel te smal en die dingen gaan behoorlijk snel. Het gaat wat dat betreft alle kanten op, maar reuring is er in elk geval genoeg.”
Bekijk hier de volledige portrettenreeksZie ook
