Jesper (16) “Zodra ik in een kartwagen stap, stroomt de adrenaline door mijn lijf. Het is de snelheid die ik zo tof vind, dat vrije gevoel”

Jesper Laurant is 16 jaar oud en zit in 5 havo. Volgend jaar hoopt hij sportkunde te gaan studeren in Nijmegen.

“Zodra ik in een kartwagen stap, stroomt de adrenaline door mijn lijf. Het is de snelheid die ik zo tof vind, dat vrije gevoel. Het liefst ga ik de strijd aan met anderen en dan wil ik sowieso graag winnen. Ik kijk graag naar de Formule 1 en tijdens het karten krijg ik zelf ook altijd dat racegevoel. Een soort coureur, maar dan op amateurniveau, haha.

Een paar jaar geleden deed ik het voor het eerst, met mijn vader, broer en oom – het was een cadeautje voor mijn verjaardag. Toen was ik er nog niet zo goed in. Ik zat voor het eerst in mijn leven in een voertuig met vier wielen en moest wennen aan sturen en gas geven. Inmiddels ben ik stukken beter en durf ik harder. Een aantal vrienden van me zijn nóg sneller, maar ik zit zeker niet ver van ze af. Wel zou ik vaker willen karten dan de twee keer per jaar die ik nu ga. Maar ik zit in mijn examenjaar, voetbal drie keer in de week en heb een bijbaantje, dus de dagen zitten behoorlijk vol.

Je zou denken dat een kartliefhebber het liefst ook professioneel coureur wil worden, maar dat heb ik dan weer niet. Ik vind vooral het racen leuk, met de mechanica heb ik minder. Bovendien: al zóu ik het willen, met racen moet je vroeg beginnen én je moet talent hebben. Dat het bij een hobby blijft, vind ik dus prima.

Laat mij sowieso eerst maar überhaupt beginnen met normaal autorijden – in de zomer staat mijn eerste les gepland. Niet iets waar ik enorm naar uitkijk, trouwens. Om de één of andere reden geeft het me een groot verantwoordelijkheidsgevoel: het feit dat ik straks ineens op een normale weg rij, tussen allemaal andere auto’s. Ik kan het nu nog niet, dus het voelt een beetje alsof ik dan een gevaar op de weg ben. Om die reden schoof ik het zo lang mogelijk voor me uit, maar mijn ouders drongen erop aan dat ik toch met rijlessen zou beginnen. Dan heb ik dat papiertje maar vast, dat geeft mogelijkheden en kansen. Bovendien worden de lessen steeds duurder, dus liever nu dan over een paar jaar. Al zou het me wel relaxt lijken als er later van die zelfrijdende auto’s komen, zodat je onderweg een beetje voor je uit kunt staren – wat ik nu ook nog doe als ik in de auto zit.

Overigens weet ik niet of die zelfrijdende auto’s daadwerkelijk veel goeds gaan doen. Hoe weet je zeker dat er minder ongelukken zullen gebeuren? Dat is iets wat fabrikanten moeten gaan testen, maar ik kan het me nog maar moeilijk voorstellen. Of er nog andere vervoersmiddelen komen in de toekomst? Geen idee, ik denk bij mobiliteit vooral aan fietsen en auto’s. Vliegen heb ik zelfs nog nooit gedaan. Het lijkt me leuk hoor, maar ik wil geen overbodige vliegreisjes maken. Alleen als het niet anders kan, bijvoorbeeld voor werk of omdat je écht naar de andere kant van de wereld moet. Maar mensen die acht keer per jaar gaan? Dat vind ik overdreven. Dan kies ik liever de auto: het duurt misschien wat langer, maar je komt vanzelf op je bestemming aan.”

Zie ook

Kimpe (59) “Wil je mobiliteit en de markt samenbrengen, dan moet je producten aanbieden aan bedrijven die de markt naar zich toe trekken”

Annemieke (58) “Voor je gestel is mobiel zijn belangrijk, al is het maar een paar minuten per dag”

Jan Paul (57) “Je kunt beter onderdeel van de transitie zijn dan dat je lijdzaam toekijkt”