Evi (7) “Grote kans dat als je Evi op straat spot, ze op haar fiets zit – die twee zijn namelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden”

Evi (7) is de dochter van Dominique Sporken, zij is Resource Manager Commercie bij Bovemij

“Grote kans dat als je Evi op straat spot, ze op haar fiets zit – die twee zijn namelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als dreumes was ze er al verzot op: zolang ze maar in het fietszitje zat, was het goed. Later gold dat ook voor haar loopfietsje en het exemplaar met zijwielen. Die twee heeft ze natuurlijk allang niet meer, ze zijn ingeruild voor een grote meidenfiets in de kleuren wit en goud. Heel bijzonder, vindt ze zelf. ‘Niemand op school heeft zo’n gouden fiets, mam’, zegt ze dan trots tegen me.

Het liefst fietst Evi elke dag naar school, al lukt dat op kantoordagen niet wegens tijdgebrek. In het weekend haalt ze dat ruimschoots weer in. We wonen in een prachtig natuurgebied en als mijn vriend en ik voorstellen om te gaan wandelen, wil Evi liever fietsen. Ook prima, dus maken we geregeld een groot rondje. Op de terugweg stoppen we dan bij de molen in een naastgelegen dorpje, waar we neerploffen voor koffie en een ijsje. Geweldig vindt ze dat.

Fietsen, en in bredere zin mobiliteit, geeft Evi een groot gevoel van vrijheid, het idee dat ze haar eigen plan kan trekken. Op zondagen pakt ze vaak haar fiets, gaat ze een aantal deuren af en is de straat in no-time gevuld met fietsende buurkinderen. Het zorgt dus ook voor verbinding. Om die reden moet haar fiets altijd mee als we met onze caravan op vakantie gaan, zodat ze ook op de camping met vriendjes kan optrekken. Mobiliteit geeft ons als gezin dus ook veel plezier en geluk, want we maken de meest prachtige vakantieherinneringen.

Evi’s wereld is inmiddels behoorlijk groot – ze fietst hele stukken door de wijk. Ze is nog maar zeven jaar en al zó zelfstandig. Wat heet: één van haar eerste woordjes was ‘zelf’. Natuurlijk ben ik als moeder trots op haar, maar soms voelt het dubbel. Blijf nog maar even klein, denk ik dan. Wat dat betreft zijn alle clichés waar: opgroeien gaat razendsnel.

Toch zijn er ook voor Evi nog steeds grenzen. Zo loopt er midden door ons dorp een grote weg waar auto’s behoorlijk hard kunnen rijden. Ze mag van ons overal fietsen, zolang ze die weg maar niet oversteekt. Het enige nadeel is dat haar school aan de overkant van die straat ligt. Omdat ik haar nog te jong vind om alleen te fietsen, steken we die weg samen over. Lopend oefenen we ook – dan druk ik haar op het hart om goed te kijken. Er liggen weliswaar zebrapaden, maar automobilisten letten nog steeds niet altijd op. Over een jaar zal ze het waarschijnlijk alleen kunnen, maar dat is me nu nog een brug te ver.

Hoe de toekomst eruit ziet op het gebied van mobiliteit? Dat durf ik niet te zeggen, al denk ik wel dat er opties komen die minder belastend zijn voor het milieu. Door mijn werk krijg ik natuurlijk ook mee wat de markt bezighoudt en welke onzekerheden er zijn. Neem het elektrisch rijden dat een paar jaar geleden in opmars kwam: daar hebben we onze producten op aangepast. Dat lijkt me ook het enige juiste voor de toekomst: dat je de markt continu in de gaten houdt en tijdig op veranderingen probeert in te spelen

Zie ook

Kimpe (59) “Wil je mobiliteit en de markt samenbrengen, dan moet je producten aanbieden aan bedrijven die de markt naar zich toe trekken”

Annemieke (58) “Voor je gestel is mobiel zijn belangrijk, al is het maar een paar minuten per dag”

Jan Paul (57) “Je kunt beter onderdeel van de transitie zijn dan dat je lijdzaam toekijkt”