Daan (27) “Zo’n bedrijf is je ziel en zaligheid en voelt als een kind. Daar wil je voor zorgen, dag en nacht”

Daan Pluym werkt bij garage Frank Pluym, het bedrijf van zijn ouders. Hij houdt zich daar met verschillende zaken bezig, waaronder de verkoop, verhuur en personeelszaken.

“Als klein jongetje droomde ik er niet per se van om in het bedrijf van mijn ouders te gaan werken. Natuurlijk, ik kwam er als kind geregeld – we woonden naast de garage en ik was er elke dag met mijn skelter te vinden. Ik had ook bakken vol speelgoedauto’s. Mijn vader slaakte weleens een kreet als hij wéér over een wagentje struikelde. Maar zaten we ’s avonds aan tafel, dan ging het nooit over de zaak. Mijn ouders wilden ons niet pushen en vonden dat we ons eigen carrièrepad moesten bewandelen.

Toen ik op mijn zestiende echter vroegtijdig de havo verliet – ik had niks met theoretisch leren en géén motivatie – moest ik iets met mijn handen gaan doen. Ik volgde een mbo-opleiding die met auto’s en management te maken had en rondde daarna zelfs nog een hbo-studie af. Sowieso had ik op mijn dertiende al een bijbaantje in de zaak van mijn ouders – mijn broer en ik maakten elke zaterdag schoon. Dan konden we na afloop naar de film, of kochten we nieuwe games. Gaandeweg nam ik steeds meer taken op me – dan maakte ik een keer een lamp, verwisselde ik een band of draaide ik de receptie. Eenmaal afgestudeerd ging ik er fulltime aan de slag. Nu doe ik van alles: verkoop, receptie, personeelszaken, soms een stukje onderhoud. Ik zou niet anders meer willen, begrijp mijn ouders nu zoveel beter. Zo’n bedrijf is je ziel en zaligheid en voelt als een kind. Daar wil je voor zorgen, dag en nacht.

Dat doe ik ook, ik werk méér dan fulltime. Voor mij geen kantoorbaan, ik zou doodongelukkig worden. Als iedereen – klanten én collega’s – na een werkdag voldaan is, ben ik blij. Ik doe daar ook graag moeite voor. Zo was er onlangs een stel dat op vrijdagmiddag met hun auto langskwam omdat de koppeling kapot was – later bleek die hele auto op z’n retour. Ze moesten dat weekend echter naar Zwitserland voor een EK-wedstrijd van hun zoon. Ik had nog een auto staan en zei: neem maar mee en kijk maar. Drie weken lang reden ze erin, daarna kochten ze ’m. Dat doe ik niet bij iedereen, maar dit waren vaste klanten en ik wilde ze graag helpen.

Over een paar jaar gaan mijn ouders met pensioen. Mijn broer en ik nemen de zaak dan over, maar zijn nu al met die overgang bezig. Zo is het bedrijf de afgelopen jaren ontzettend gegroeid en moest er meer personeel komen. Daar horen dingen als een personeelsplan en functieomschrijvingen bij. Die zaken heb ik op me genomen, terwijl mijn broer zich over de werkplaats ontfermt. Eerlijk? Het gaat vanzelf – natuurlijk ook dankzij onze goede team.

Wil je in deze branche overeind blijven, dan moet je inspelen op ontwikkelingen. Zo zijn we een paar jaar geleden de elektrische weg ingeslagen. Er was geen draaiboek voor, we moesten het wiel zelf uitvinden. Elektrische auto’s hingen soms wel vier weken aan de brug, simpelweg omdat we de materie nog niet kenden, of omdat onderdelen lang duurden. Nu zijn we daarop ingespeeld en doen we onderhoud zoals we dat gewend waren.

Of mijn baan toekomstbestendig is? Mobiliteit blijft bestaan, dus er gaat altijd iets kapot dat vervangen moet worden. Wel kan het type onderhoud veranderen, afhankelijk van de markt. Hoe die zich verder gaat ontwikkelen is de vraag, maar we houden het in de gaten en proberen hier zo goed mogelijk op in te spelen. Verder doe ik gewoon mijn ding en zie ik wel waar het schip strandt. Mijn broer en ik zijn ook nog jong: laten we de boel hier over een paar jaar eerst maar eens zelf gaan bestieren.”

Zie ook

Kimpe (59) “Wil je mobiliteit en de markt samenbrengen, dan moet je producten aanbieden aan bedrijven die de markt naar zich toe trekken”

Annemieke (58) “Voor je gestel is mobiel zijn belangrijk, al is het maar een paar minuten per dag”

Jan Paul (57) “Je kunt beter onderdeel van de transitie zijn dan dat je lijdzaam toekijkt”