Cynthia Peek (41) werkt als arbeidsdeskundige, coach en werkplekadviseur
“Mobiliteit was voor mij altijd iets vanzelfsprekends. Ik at en leefde gezond, nooit dacht ik eraan dat ik dat kon kwijtraken. Maar toen kwam die bewuste dag in 2009 dat ik op mijn racefiets zat en een automobilist me over het hoofd zag. Ik werd meegesleurd en raakte bekneld onder de auto. Omstanders probeerden de auto op te tillen en ik dacht alleen maar: mijn benen moeten hieronder vandaan, anders trek ik het niet meer.
Bij de tweede poging lukte dat, maar vanaf dat moment veranderde mijn leven drastisch. Mijn linkervoet was verlamd, mijn linkerknie deed het ook slecht en mijn elleboog was gebroken. Ik moest jarenlang revalideren, mijn werk als fysiotherapeut opgeven en een andere woning zoeken, omdat vierhoog zonder lift geen optie meer was. Ook mijn volleybalcarrière – dat deed ik op hoog niveau – was voorbij. Om naar niet te spreken over mijn hobby’s. Bergbeklimmen of skydiven? Het kon niet meer. Mijn lijf was altijd mijn kracht geweest en gaf me zelfvertrouwen, maar nu was het aangedaan. Dat vond ik misschien wel het ergste.
In het begin wilde ik niet toegeven aan mijn veranderde mobiliteit. Ik verhuisde naar een appartement met lift en probeerde zo normaal mogelijk te leven. Dat was best lastig. Zo kwam ik mijn douche niet goed in wegens een opstapje en ben ik een paar keer gevallen. Lopen ging ook moeizaam. Ik had een orthese, een hulpstuk om mijn voet, maar moest bij elke stap mijn been goed optillen. En dan nóg struikelde ik geregeld. Toch liet ik dat zo min mogelijk merken. Ik voelde ik ook enorm veel weerstand bij hulpmiddelen. Pas in 2016, zeven jaar na het ongeluk, merkte ik dat het niet langer ging. Er kwam onder meer een rolstoel en een aangepaste auto. Dat gaf ineens nieuwe vrijheden en voordelen, en zorgde voor een stukje acceptatie.
Twee jaar later veranderde er nog iets, toen ik boeken begon te lezen over persoonlijke ontwikkeling. Een vraag die werd gesteld, was: hoe kijk jij op je leven terug als op je sterfbed ligt? Die hakte erin. Ik leefde namelijk niet echt, was vooral aan het óverleven. Dat moest veranderen, dus stelde ik mezelf de vraag wat ik echt wilde. Wintersporten stond bovenaan, al was skiën geen optie meer. Wat kon er dan nog wel? Zo kwam ik bij zitskiën terecht. Ik boekte een speciale vakantie en had een geweldige tijd. Het smaakte naar meer: ik ging op rolstoelbasketbal, paragliden met een docent en fietste dit jaar zelfs – na een voorbereiding van vier jaar – de Alpe D’HuZes op een ligfiets.
Denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen, dat doe ik nog steeds. Natuurlijk zijn er soms tranen om wat ooit was, maar ik kijk vooral naar wat wel kan. Zo kon ik eerst nog autorijden in een normale automaat, maar werd mijn arm na verloop van tijd slechter. Dus kreeg ik speciale lessen om met één arm te kunnen rijden. Het knipperlicht en de ruitenwissers? Die zijn aangepast en zitten nu aan de andere kant van het stuur. Inmiddels heb ik zelfs een bus aangeschaft waarin mijn sportrolstoel past. Dát geeft me een partij vrijheid! Zelf beslissen waar ik heenga, de regie kunnen nemen en niet afhankelijk zijn van anderen. Voor mij betekent mobiliteit dan ook in beweging zijn.
Sowieso ben ik erg dankbaar voor alle hulpmiddelen van tegenwoordig. Dankzij mijn rolstoel en brace heb ik immers ook een stuk mobiliteit teruggekregen. Honderd jaar geleden had ik in mijn positie gewoon pech gehad, nu kan ik me met wat aanpassingen gewoon voortbewegen. Dat besef is er elke dag weer.”
Bekijk hier de volledige portrettenreeksZie ook
